Şu anda yarın sabahki sınav için çalışıyorum ve çalışırken okula ait e-posta kutumdan bir bildirim aldım. Tanımadığım birinden gelmesine ve mail adresinin okula ait olmamasına rağmen tüm okula gönderilmişti. Tüm öğrenciler, fakültedekiler, yöneticiler ve hatta tüm aileler bu mesajı almıştı. Maili merakla açtım. Yalnız olmam beni korkutuyordu ancak bu durum beni mailde yazanlar konusunda daha da heyecanlandırıyordu. Böylece okumaya başladım. Mesajda şöyle yazıyordu:
“Çok üzgünüm. Çok üzgünüm. Çok üzgünüm. Çok üzgünüm. Çok üzgünüm. Çok ama çok üzgünüm. Uzun zamandır hepinize yalan söylüyordum. Her gün okula gelirken bir maske takıyorum, başkası gibi davranıyorum. Gerçek benden daha iyi olmaya çalışıyorum. Gerçekte, ben kimseyim. Bir kimliğim yok, ismim yok, ailem yok, hiçbir şeyim yok, geride bırakacağım tek şey size göndermiş olduğum bu e-posta.
Artık geceleri uyuyamıyorum. Bu şey beni her gece ayakta tutuyor. Bu anı hayal ediyor, düşünüyor, rüyalarımda görüyor ve böyle bir günün gelmesini umuyordum. Ve ne yazık ki, bir sebeple kutsanmıştım. Bu yerden ayrılmak ve asla geri dönmemek için harika bir sebeple. Kendime, bu nemli, boş ve sefil hayatım boyunca beklediğim tek şeyin bu an olduğunu söylüyorum.
Uzun zamandır sessizce acı çekiyordum. Hayalimin gerçekleşmesi için bekliyor ve dua ediyordum. Ve şimdi gerçekleşti. Bunun için hepinizden özür dilemek istedim. Etrafımdaki herkese yaşattığım stres ve öfke için hepinizden özür dilemek istiyorum. Ancak dilediğim özürlerin kabul edilip edilmediğini görebilmek için burada olmayacağım.
Arkadaşlarım, üzgünüm. En kötü zamanlarımda her zaman size geldiğim için üzgünüm. Sizi rahatsız ettim. Endişelerinizi bana doğru itmeniz gerekirken, ben tüm endişelerimi size ittim. En azından artık varlığımdan rahatsız olmayacaksınız.
Öğretmenlerim, üzgünüm. Sınıftaki dengesiz davranışlarım için üzgünüm. Bunu düzeltemem. Gerçek benliğim yutuldu ve zihnimin en derin kısımlarına sürüklendi. O kadar ki, bir insanın boş ve sinirli kabuğu gibiyim. Umarım artık sınıflarınızda sergilediğim aptallık ve kibirle uğraşmak zorunda kalmadan huzur içinde olursunuz. Umarım tüm öğrenciler bensiz çok daha iyi olurlar.
Ailem, üzgünüm. Başarısız olduğum için üzgünüm. Beklentilerinizi yerine getiremediğim için özür dilerim . Hiçbiri benim için değilmiş gibi. Benim gibi başarısızın tekini bu Dünya’ya getirdiniz. Ve şimdi yine başarısızın teki olarak Dünya’yı terk edeceğim. Gerçekten sizin için en iyisini, kendim içinse en kötüsünü diliyorum. Sizi seviyorum.
Bunu okuduğunuz için de özür dilerim. Değerli zamanınızı harcadığım için üzgünüm. Zamanım kalmadı, bu yüzden bu saçma sapan şeyi burada bitiriyorum. Keşke bunu okurkenki gülüşünüzü görebilseydim. Keşke öldüğümde vereceğiniz partiyi izleyebilseydim. Dans edip, “O öldü! Şükürler olsun!” diye tezahürat ederdiniz. Tıpkı hayal ettiğim gibi. Son sözlerimi yazdığım için hepiniz çok mutlu olmalısınız. Ben öyleyim. Bir kez daha var olduğum ve insanlık adına bir hiç olduğum için üzgünüm. Keşke daha fazlasını yapabilseydim ancak hayatım zaten başlarken sona ermişti. Üzgünüm ve teşekkür ederim.
Sevgilerimle,
Jason Everfield”
Kafam karışmıştı. Mesajda niçin benim adım yazıyordu? Ben asla böyle bir şey yazmadım. Son bir saatimi testlerime harcamıştım, asla böyle bir şeyi kaleme almadım. Bu bir şaka mı? Şakaysa nasıl hastalıklı bir şaka? Korkmalı mıyım? Kaçmalı mıyım? Ya da boş mu vermeliyim? Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Bir dakika, bekleyin. Biri pencereme vuruyor.
Kim o?
….
Not: Hikaye yabancı kaynaklardan alınmıştır. Çeviri, takipçilerimden Aysima Aktepe’ye aittir.
YouTube kanalıma aşağıdaki linkten ulaşabilirsiniz:
Cem’den Dinle YouTube
Cem'den Dinle 
Bir Cevap Yazın