Sanırım biraz geçmişi anlatarak başlamalıyım. Üç buçuk yaşında oğlu olan yalnız bir babayım. Onu tüm kalbimle seviyorum. Annesi o daha bebekken onunla beraber evi terk etti ve oğlumu görmeme izin vermedi. Uzun ve acılı bir mahkeme sürecinden geçmek zorunda kaldım ancak sonunda oğlumun velayetini almayı başardım. Kısa süre sonra annesi bizi terk etti. Sadece ikimiz kaldık.
Ona tam zamanlı bakabilmek için işi bıraktım. Yalnız tüm ebeveynler size kolay olmadığını söyleyecektir ancak yine de harika bir duyguydu. Başka bir ailemiz yok, o sebeple son iki yıldır biz bizeyiz.
Yakın zamanda ikimiz de mide rahatsızlığı yaşadık ve son birkaç günü dinlenip koltukta film izleyerek geçirdik. Geçen gün uyandığımda oğlumu iyi bir ruh halinde buldum. Odada zıplıyor ve mutlu kahkahalar atıyordu, görünüşe göre tamamen iyileşmişti.
Sonrasında ise her zaman yaptığı şeyi tekrarladı. Koştu ve beni uyandırmak için yatağımın üzerine atladı. Yuvarlandım, yorganı üzerime çektim ve hala uyuyormuş gibi davranarak kocaman bir horlama sesi çıkardım. Tabii bu onu yıldırmadı, zıplamaya devam ederek “Baba! Baba! Uyan artık!” diye bağırmaya başladı. Başımı aşağıda tuttum ve numaradan uyumaya devam ettim. Kahkahalar duymayı bekliyordum ancak onun yerine başımdan aşağıya keskin kokulu bir kusmuk dökülüverdi. Kusmuğun akıntısı, kulak kanalımdan girip beynime ulaşana kadar ne olduğunu fark etmemiştim.
Ayağa kalktım ve yatağa kusmuk gelmemesi için elimden geleni yaptım. Hemen oğlumu alıp tuvalete götürdüm. Temizlemeye başlamadan önce oğlumun sinir krizi geçirdiğini anladım. Tabii yaşananların hepsi o kadar da tuhaf değildi. O tam olarak iyileşmemişti ve yaptığı tüm aşırı hareketler kendini yeniden kötü hissetmesine sebep olmuştu. Sıra dışı bir şey yoktu, yani onu sakinleştirmeye çalışana kadar. Çığlık attı ve ona doğru yaklaştığımda geri adım attı. Onu nazikçe susturmaya ve her şeyin yoluna gireceğini söylemeye çalıştım ancak görünüşüm onu korkutuyor gibiydi.
Onu korkutanın kusmukla kaplı görüntüm olduğunu ancak fark edebildim. Onu banyoda bırakıp mutfak lavabosunda kendimi temizlemeye çalıştım. Oğlumun banyodan gelen çığlıklarını görmezden gelmek zordu ama altından kalktım, panik ve acele ile kendimi temizledim. Yeniden onun yanına gidip onu kendime çektim. Sakinleşmeye başladı ve sonunda uyuyakaldı.
Yatağı temizlerken ve çamaşır yıkamak için kirlileri hazırlarken onu kanepede uyumaya bıraktım. Onu ilk sakinleştirmeye çalıştığım sırada verdiği tepki aklıma takılmıştı. Kusmuktan niçin bu kadar korkmuştu? Sanki daha önce hiç hasta olmamış gibi bir tepkiydi bu. Sonunda her şeyi temizlemeyi başardım ve oğlumun çok geçmeden uyandığını duydum. Geri döndüğümde huzur içinde kanepede oturuyordu ve iyi görünüyordu, rahatlamıştım. Ancak bu durum kısa sürdü, kapıda durduğumu görür görmez fısıldamaya başladı ve ben daha bir şey yapamadan yere atlayıp tüm zemine kustu.
Tabii ilk yaptığım şey doktoru aramak ve neler olduğunu açıklamak oldu. Oğlum uyurken ateşini kontrol ettiğimi belirtmeliyim. İyi görünüyordu ama yine de o günün ilerleyen saatlerinde doktordan randevu aldık.
Ağlamayı bırakmasını sağlamak çok zordu, görünüşüm onu büyük ölçüde strese sokuyordu. Kendimi kötü hissettiğimi tahmin edebilirsiniz. Belki de onu bir şekilde üzdüğümü düşündüm, belki de bu kadar şiddetli hasta olma şokuyla birlikte son derece kötü bir öfke nöbeti yaşıyordu. Sonunda sakinleşti ve bana bakmamak için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışmasına rağmen yanımda oturmayı başardı. Ona neyi olduğunu sordum. Karnı mı ağrıyordu yoksa babası olarak onu korkutacak bir şey mi yapmıştım? Yeniden rengi solup ağlamaya başlamadan önce beni işaret ederek kulağıma fısıldadı.
“Baba, başın.”
Başıma dokundum, belki hala bir miktar pislik kalmış olabileceğini düşünüyordum. Başımın üstünde kaygan ve yapışkan bir ıslaklık hissettiğimde bu fikir doğrulanmış gibi göründü.
Bunu nasıl atlamış olduğumu anlayamadım. Oğlum uyurken duş almıştım. Üzerinden birkaç saat geçmişti ve bu süre içerisinde kusmuğun bir bölümü orada kurumuş olmalıydı. Kontrol etmek için aynaya gittim. Yansımamın korkunçluğunu görünce ürktüm. Sanırım bir saatten fazla gördüklerime anlam vermeye çalışarak aynaya bakakaldım.
Bunun mantıklı bir açıklaması yoktu. Fizik, biyoloji ve doğa kanunlarına meydan okuyordu. İmkansız bir şekle bakıyordum sanki. Gözlerimle görmesem imkânsızdı zaten. Tamamen mantık dışıydı. Kafamdaki yaraya yavaşça dokundum ve altındaki süngerimsi ama çürüyen beyni hissettim. Parmaklarım beynimin kıvrımları boyunca kayıyordu. Böyle garip bir duyguyu daha önce hiç hissetmemiştim. Hislerim çok gerçekdışıydı. Sanki kafamda kanla ıslatılmış bir sünger vardı ve ona her dokunuşumda ince kırmızı sıvıyı akıtıyordu. Kafamın içinde bir esinti hissettiğimi fark edebiliyordum. Arka tarafta, beynimin bir kısmının koptuğu boş bir alan vardı ve bu kopan parçalar kafatasımın arkasından sarkıyordu. Kafamdaki büyük çatlağı, yüzümün yeniden birleştiği aşağıdaki burnuma doğru takip ettim. Sol gözüm neredeyse yerinden çıkacak kadar şişmişti, onu yerine geri itmeye çalıştım. Bu nafile bir çabaydı.
Beni asıl korkutan şey korkunç görünüşüm değildi, ondan sonra gelen farkındalıktı. Küçük oğlum bu evde cesedimle birlikte yapayalnız kalacaktı, yemek veya suya ulaşamayacaktı. Başka ailemiz yoktu ve önümüzdeki hafta kreşe gitmeyeceği için oradan beklenmiyordu. Onu kurtarmak için tek şansım olduğunu biliyorum, birine anlatmalıyım. Telefonumu kullanmaya çalıştım ancak artık ağzımla kelimeler oluşturamayacak durumdayım. Çenem yavaş yavaş kapanıp kitlenmeye başladı. Son gücümü telefonumu kaldırıp yazmaya başlayarak harcıyorum. Bunları yazarken parmaklarım daha da sertleşiyor. Lütfen bunu okuyan biriniz hastaneye haber velaskdlasdşax alkdş fkksm dksdm kdsl.
Not: Hikaye yabancı kaynaklardan alınmıştır. Çeviri tarafıma aittir.
YouTube kanalıma aşağıdaki linkten ulaşabilirsiniz:
Cem’den Dinle YouTube
Cem'den Dinle 