Kimileri hastaneleri ürkütücü bulur. Onları suçlayamazsın. Bazen öyle olaylar meydana gelir ki kelimelerle açıklayamazsın.
Her hastanenin kuralları vardır. Bunlardan en bilineni ise bileklik kuralıdır. Hastanede kalan her hastaya beyaz bir bileklik takılır. Tabii kullanılan tek renk beyaz değildir. Hayatını kaybetmiş hastalara verilen bilekliğin rengi ise kırmızıdır.
Hastanenin başarılı cerrahlarından biri o gece mesaiye kalmıştı. Sabah erken saatlerde bir ameliyata girmiş, maalesef operasyon kötü geçince hastayı kaybetmişti. Böyle şeyler cerrahların başına sıklıkla gelirdi ama bu yükü taşımak hiçbir zaman kolay olmazdı. Onun da morali yaşanan olaydan ötürü bozuktu. Sırf kafasını dağıtmak için gece mesaisine kalmayı talep etmişti. İşlere gömülüp kafasını meşgul edecek bir şeyler bulabilirse acısının hafifleyeceğini düşünüyordu.
Hastaların yoğunlukla kaldığı kata inen cerrah, rutin kontrolleri yapmak için odaları geziyordu. Hastalarla tek tek konuşup bir sorunları olup olmadığını teyit ediyordu. Problem yaşayanların kendilerini daha iyi hissetmesi için de hasta bakıcıları yönlendiriyordu. Hastalar da ona gülümseyerek teşekkür ediyorlardı. Cerrahın sızlayan yüreği en azından bu sıcak tebessümlerle ısınabiliyordu.
Kontrollerini tamamlayan cerrah odasına yöneldi. Masasındaki evrakları düzenleyerek dolabına yerleştirdi. Yarısı boşalmış sigara paketini cebine koyduktan sonra odayı terk edip koridora çıktı. Koridorun sonunda bir kahve makinası duruyordu. Oraya doğru ilerledi. Oldukça koyu bir filtre kahve hazırlayıp asansöre yöneldi. Ayakkabılarının çıkardığı ses boş koridorda yankılanıyordu. Düğmeye basıp asansörü çağırdı. Hastanenin dış kapısına çıkarak sigara ve kahvesinin keyfini sürecekti.
Asansör cerrahın bulunduğu kata gelince durdu. Kapı açıldı. Kabinde siyah saçlı bir kadın vardı. Cerrahı görünce onu gülümseyerek selamladı. Cerrah da içeri girerken aynı şekilde karşılık verdi. Asansör aşağıya doğru harekete geçti.
Kısa bir sessizliğin ardından kadın cerrahın elindeki kahve dolu kupaya baktı. “Uzun bir gece olacak sanırım.”
Cerrah kadına doğru döndü. “Evet, aynen öyle. İyi bir gün geçirmedim maalesef.” Biraz iç çektikten sonra sözlerine devam etti. “Bu sabah bir hastamı ameliyat sırasında kaybettim. Ben de bu olayı üzerimden atabilmek için sabaha kadar ayakta kalarak kafamı işlerle meşgul etmeye çalışıyorum. Kahveye ihtiyacım olacak.”
Kadın kederli bir sesle “Çok üzüldüm. Umarım faydası olur.” dedi.
O sırada asansör başka bir katta aniden durdu. Kapı yavaşça açıldı. Asansörün önünde başka bir kadın duruyordu.
Kadın adımını kabine atacağı sırada cerrah aniden ileri doğru atıldı. Gözleri dehşetle açılmıştı. İçeri girmek isteyen kadını sertçe iterek asansör kapısından uzaklaştırdı. Ardından da otomatik kapı kapama düğmesine telaşla arka arkaya basmaya başladı. Kadının kabine binmesine engel olmaya çalışıyordu. En sonunda kapı kapandı. Kadın dışarıda kalmıştı. Cerrah nefes nefeseydi. Asansör yeniden hareket etti.
Kabindeki siyah saçlı kadınsa neler olduğuna anlam verememişti. Cerrahın neden böyle davrandığı konusunda en ufak bir fikri yoktu. Merakla ona sordu. “Az önce neden böyle garip davrandınız?”
Cerrah düzensiz nefesini kontrol altına aldıktan sonra kadına döndü. “Size bahsettiğim şu hastam vardı ya? Hani ameliyatta kaybettiğimi söylediğim? İşte o kadın sabah ölen hastamdı.” Biraz duraksadıktan sonra devam etti. “Kadının kolundaki kırmızı bilekliği fark etmediniz mi?”
Bu sözlerden sonra siyah saçlı kadın cerraha bakıp gülümsedi. Ardından kolunu yukarı kaldırıp ona bileğindeki bilekliği gösterdi.
“Bunun gibi miydi?”
Not: Hikaye yabancı kaynaklardan alınmıştır. Dinlediğiniz metin, orijinal öyküde değişiklikler yapılarak tarafımdan yeniden hazırlanmıştır.
YouTube kanalıma aşağıdaki linkten ulaşabilirsiniz:
Cem’den Dinle YouTube
Cem'den Dinle 
Bir Cevap Yazın