Merdiven

Judy yaşadığı stüdyo daireye geldiğinde saat gece dokuz buçuğu geçiyordu. Çalıştığı dergi yeni sayı baskısına hazırlandığı için işler yoğundu ve süreler uzuyordu. Bir elinde pizza kutusu diğer elinde karton bardaktaki içeceğiyle zor da olsa kapıyı açıp içeri girdi. O adımını daireye atar atmaz kedisi yanına koşup kafasını bacaklarına sürttü. Judy kediye uzaklaşmasını işaret etti. Ellerindekiler nedeniyle dengesini zor kuruyordu ve bir an önce hepsini mutfağa koyma derdindeydi. Eşyalardan kurtulduktan sonra eğilip kedisini sevdi. Daha sonra dolaptan kedi maması ve süt çıkartarak yemek kabına koydu. Kedi kaba yaklaşarak afiyetle yemeye başladı. Judy de montunu çıkarıp portmantoya astıktan sonra pizzasını yemek için mutfaktaki küçük masasına geçti. Yalnız yaşamak zordu. Geç saate kadar çalıştığı için de doğru dürüst yemek hazırlayamıyor, dışarıdan aldığı hazır yiyeceklerle besleniyordu.

Yemekten sonra odasına geçti Judy. Daha çalışması gerekiyordu. Derginin moda bölümüne kendi yazısını yetiştirecekti. Hep bir moda tasarımcısı olmak istemişti aslında ama hayatı maalesef o yöne doğru akmamıştı. O da ilgi alanıyla alakalı olan bu işi bulmuştu. Kıyafet tasarlamasa bile artık moda hakkında yazılar yazıyordu. Yazdığı köşede iyi de bir okuyucu kitlesi oluşturmayı başarmıştı.

Laptopunu kucağına alan Judy, daha rahat yazabildiği yatağına uzandı. Masaüstünde bir Word dosyası açarak yazmaya koyuldu. Kedisi yatağa atlayıp yanına kuruluverdi. Ona aldırış etmeden ekrandaki işine konsantre olmuştu.

Hararetle bastığı tuşların takırtısı bir sesle bölündü. Judy bir şey duyduğuna emin olamamıştı. Daha iyi algılayabilmek için ellerini laptoptan çekip yazmayı bıraktı. Bekledi. Bu bir kadın sesiydi. Derinden geliyordu.

Ses zamanla daha da yükselmeye başladı. Şimdi daha iyi duyabiliyordu. Bu kadın her kimse hıçkırarak ağlamaktaydı. Sesin şiddeti her geçen saniye daha da artıyordu.

Judy sesin yatak başına dayalı duvardan geldiğini fark etti. Ağlayan kadın yan dairede olmalıydı. O dairede oturanı tanıyordu. İsmi Petra’ydı. Hakkında çok bir şey bilmese de yalnız yaşadığını tahmin ediyordu. Daha önce evine giren çıkan hiç kimseyi görmemişti.

Ağlama artık rahatsız edici boyuta ulaşınca Judy endişelendi. Duvarın arkasına doğru seslendi.” Petra? Petra sen misin? İyi misin?”

Bu sorunun ardından ağlama aniden kesildi. Judy duvara doğru yaklaşıp dinledi. Hiç ses yoktu. Buna anlam verememişti. Yoksa Petra kendisinin ona seslendiğini duymuş muydu? Öyle düşününce biraz utandı. Sanki onun derdine burnunu sokmuş gibi hissetti.

Yazmaya devam etmeden önce kendisi için çay hazırlamaya karar verdi. Mutfağa gidip su ısıttı, ardından da bir poşet sallama çay koydu fincana. Dolabı açıp şekere uzanmıştı ki aniden irkildi. Ağlama sesi geri dönmüştü.

Judy tedirginlikle arkasını dönerek odaya doğru yürüdü. Sesin kaynağı aynı yerdi. Yürek burkan hıçkırıkların ardı arkası kesilmiyordu. Kadın ne yaşamıştı da böyle ağlıyordu? Petra için cidden endişelenmeye başlamıştı. Duvara doğru seslendi.

“Petra iyi misin? Kendim için çay hazırlamıştım, sen de ister misin? İstersen sana uğrayabilirim.”

Biraz önce olduğu gibi ses aniden kesildi. Yan komşusu kesinlikle kendisini duyuyordu. Gerçekten dairede neler olduğunu merak etmişti. Petra’nın kapısını çalmaya karar verdi. Üzerine hırkasını geçirmişti ki kapısı çaldı. Zilin sesi Judy’nin yüreğini ağzına getirmişti. Kalbinin hızla çarptığını hissetti. Kapıyı çalan Petra mıydı acaba?

Judy ağır adımlarla kapıya geldi ve delikten dışarı baktı. Kimseyi görememişti. Kilidi kaldırıp kapıyı açtı ve başını dışarı uzattı. Her iki tarafa da göz gezdirdi. Apartmanın koridoru boştu.

Judy kapısını kimin çaldığı hakkında düşünemeden aniden bir şey bacağına sürtünüverdi. Kadın çığlığı basmıştı. Bacağına sürtünen şey koridora atlayan kedisiydi. Hayvan ok gibi fırlamıştı. Koridorun sonunda alt kata inen merdivenlerin ucuna geldi ve basamağın başında durdu.

Judy kediye “Buraya gel!” diye bağırdı. Hayvansa oralı olmadı. Yavaş yavaş merdivenden aşağıya doğru süzüldü.

Tam o anda ağlama sesi yeniden başladı. Ses bu sefer az önce kedinin indiği aşağı kattan geliyordu. Judy’nin aklı iyiden iyiye karışmıştı. Tedirginliği hızla tırmanıyordu. Eğer birisi kendisine şaka yapıyorsa hiç komik değildi. İşin tadı kaçmıştı.

Kadın kedisine bakmak için yalın ayak merdivene doğru ilerledi. Basamağın başına geldiğinde aşağıya göz ucuyla baktı. Herhangi bir şey göremedi. Birkaç basamak inmeye karar verdi. O an kedisi görüş hizasına girmişti. Hayvan apartmanın giriş kapısının tam önündeki paspasın üzerinde oturmuştu.

Hıçkırık seslerinin arasında kedisine seslendi ama hayvan hareket etmedi. Kafasını kaldırmış sahibine bakıyordu sadece.

Judy bedenindeki endişe ve korkuya rağmen aşağıya inmeye devam etti. Alt katın soğuk ve rahatsız edici zeminine ayak bastı. Kapının önünde duran hareketsiz kediyi kavrayıp kucağına aldı. Aynı anda ağlama kesildi.

Judy içinde ciddi bir panik yaşıyordu ama bunu belli etmemeye çalışıyordu. Çenesi o akşamki garip olaylar nedeniyle titriyordu. Dişlerini sıkarak içindeki korkuyu dizginlemeye çabalasa da burada kendini hiç güvende hissetmiyordu. Hızlı adımlarla yeniden merdivene yöneldi ve kucağındaki kedisiyle basamakları çıkmaya başladı.

Aniden kükremeye benzer bir ses duyuldu ve kapkara bir el basamakların altından Judy’nin ayağına yapıştı. Kadın çığlık dahi atamadan bu bilinmeyen el onu merdivenin altından çekiverdi. Artık basamaklarda kimse yoktu.

Tam merdivenin arkasında, saçları uzamış, kamburu çıkmış ve derisi kömür gibi siyahlaşmış bir yaratık Judy’nin boğazını dişlerini geçirerek deldi. Sıcak kan etrafa fışkırdı. Yaratık kadının boynunu ısırmaya başladı. Taze insan etinin tadı mükemmel gelmişti. İğrenç yaratık ağzını şapırdatarak Judy’i canlı canlı yerken kedisi paspasa oturmuş kadının tüm vücudunun parçalanmasını izledi.    

Not: Seslendirdiğim metin tarafımdan hazırlanmış olup “Under the Stairs” adlı kısa korku filminden uyarlanmıştır.